Σύνταξη Περίληψης

Σύνταξη Περίληψης

1.  Προσεκτική ανάγνωση του κειμένου, ώστε να βρεθεί το Θεματικό Κέντρο.

2. Ανάγνωση του κειμένου κατά παράγραφο και συγγραφή πλαγιοτίτλων (νοηματικό κέντρο παραγράφου και σημαντικές λεπτομέρειες). (Σημ.: ορισμένες φορές η διαδικασία αυτή μπορεί να γίνει σε ευρύτερες νοηματικές ενότητες.)

3. Εντοπισμός διαρθρωτικών λέξεων (βλ. παρακάτω) και φράσεων με τις οποίες επιτυγχάνεται η συνοχή του ευρύτερου κειμένου και επισήμανση των νοηματικών σχέσεων που σημαίνουν. 

4. Σύνδεση των μικρών συμπυκνωμένων νοημάτων που γράψαμε (= πλαγιοτίτλων), αξιοποιώντας τις διαρθρωτικές λέξεις – φράσεις που έχουμε υπογραμμίσει, για να αποδώσουμε τη δομή της σκέψης και την οργάνωση του λόγου του συγγραφέα.

ΠΡΟΣΟΧΗ!!!

·       Δεν αντιγράφουμε αυτούσιες εκφράσεις ή προτάσεις του κειμένου, εκτός από λέξεις-κλειδιά που είναι απαραίτητες για την κατανόησή του.

·       Δεν κρίνουμε τις απόψεις του συγγραφέα

·       Δε μιμούμαστε το ύφος του συγγραφέα

·       Δεν προσθέτουμε δικά μας σχόλια στην περίληψη

·       Δεν διατυπώνουμε δικά μας συμπεράσματα

·       Αποφεύγουμε τα παραδείγματα.

·       Είναι απαραίτητο να υπάρχει νοηματική κι εκφραστική συνοχή.

·       Η περίληψη να μην ξεπερνά κατά πολύ το όριο λέξεων.

·       Αποφεύγουμε την υπερβολική αφαίρεση και γενίκευση.

·       Λαμβάνουμε υπ’ όψιν το επικοινωνιακό πλαίσιο.

Γ. ΑΡΕΤΕΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΛΗΨΗΣ:

1. Περιεχόμενο: μεταφορά των βασικών ιδεών του κειμένου (= θεματικές περίοδοι και κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες της κάθε παραγράφου)

2. Δομή: οι περίοδοι λόγου (τα βασικά νοήματα της περίληψης) πρέπει να χαρακτηρίζονται από συνοχή νοηματική και εκφραστική, δηλαδή να συνδέονται μεταξύ τους και να υπάρχουν αντίστοιχες διαρθρωτικές λέξεις, αντωνυμίες, λέξεις – κλειδιά.

3. Έκφραση: Να υπάρχει εκφραστική αυτονομία και να μη χρησιμοποιούνται αυτούσιες φράσεις του αρχικού κειμένου (εξαιρούνται οι λέξεις – κλειδιά που είναι απαραίτητες για την κατανόηση του κειμένου).

Να μη γίνεται κατάχρηση του πλάγιου λόγου («ο συγγραφέας πιστεύει, νομίζει, ισχυρίζεται…» κ.λπ)

4. Έκταση: Να μην ξεπερνά κατά πολύ το όριο των επιτρεπόμενων λέξεων (ανοχή περίπου 10%)

  

Για να επιτύχουμε τη συνοχή του κειμένου χρησιμοποιούμε διαρθρωτικές λέξεις που δηλώνουν: 

 α) αίτιο - αποτέλεσμα: επειδή, διότι, κατά συνέπεια, γι' αυτό το λόγο, κτλ.

 β) αντίθεση - εναντίωση: αλλά, όμως, παρ’ όλα αυτά, ωστόσο, από την άλλη πλευρά, όμως κτλ.

 γ) χρονική σχέση: αρχικά, έπειτα, ύστερα, τέλος, προηγουμένως κτλ.

 δ) όρο, προϋπόθεση: αν, εκτός αν, σε περίπτωση που κτλ.

 ε) επεξήγηση: με άλλα λόγια, δηλαδή, για να γίνω σαφέστερος κτλ.

 στ) έμφαση: το κυριότερο, είναι αξιοσημείωτο ότι…, θα ήθελα να τονίσω το εξής …κτλ.

 ζ) ένα παράδειγμα: π.χ. λ.χ., για παράδειγμα κτλ.

 η) απαρίθμηση επιχειρημάτων, η εισαγωγή μιας καινούριας ιδέας: πρώτο… δεύτερο, καταρχήν, τελικά, το επόμενο επιχείρημα/θέμα που θα μας απασχολήσει κτλ.

 θ) διάρθρωση του κειμένου: το άρθρο/η μελέτη/ η εισήγηση/ η ομιλία μου χωρίζεται σε τρία μέρη: στο πρώτο κτλ.

 ι) συμπέρασμα, συγκεφαλαίωση: για να συνοψίσουμε, συγκεφαλαιώνοντας / επιλογικά / συμπερασματικά θα λέγαμε ότι… κτλ.